Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Λέσχη Θ-7

Το Σάββατο 27-06-2015, στην ΛΑΗ συζητήσαμε το βιβλίο του Οκάκουρα Κακούζο "Το βιβλίο του τσαγιού" (Ερατώ). Την παρουσίαση έκαναν η Κάλλια Δουκουμετζάκη και ο Γιάννης Ζερβάκης.

Το βιβλίο του τσαγιού

του ΟΚΑΚΟΥΡΑ ΚΑΚΟΥΖΟ

 Η φιλοσοφία του τσαγιού κατά Οκάκουρα δεν είναι απλά αισθησιακή στην κανονική αποδοχή του όρου αλλά ηθική, θρησκευτική, και φιλοσοφική. Συνδυάζεται με τον άνθρωπο και την φύση. Επιβάλει την καθαρότητα, την υγιεινή και την οικονομία δείχνει την άνεση και την απλότητα αποστρεφόμενος το πολύπλοκο και το δαπανηρό καθορίζει την αίσθηση της αναλογίας στο σύμπαν.
Αντιπροσωπεύει το αληθινό πνεύμα της Ανατολικής καθημερινότητας και την Αριστοκρατία της γεύσης.
Αφού μίλησε λίγο για την φιλοσοφία του τσαγιού και την εισαγωγή του στην Δύση καταπιάνεται με ένα λεπτομερές ιστορικό της εξέλιξης του τσαγιού στην Κίνα και στην Ιαπωνία από πολύ νωρίς στην Ιστορία αυτών των τόπων.
Το Τσάι έγινε ρόφημα άλλοτε βρασμένο με φλούδα πορτοκαλιού,  σκόρδο ή τζιντζερ ένα είδος σούπας, άλλοτε σαν τούβλο ή τσάι σε σκόνη ή βουτηχτό. Όσο ο Κινέζικος πολιτισμός ανθούσε δεκάδες νέες ποικιλίες και τρόποι καλλιέργειας ξεφυτρώνουν με τους μοναχούς Ζεν Βουδιστών να τραγουδούν εγκώμια στις πρώτες θρησκευτικές χρήσεις του τσαγιού.
Μετά την εισβολή των Μογγόλων στο τέλος της Δυναστείας Σούγκ και στην συνέχεια της αναταραχής της Δυναστείας των Μιγκ δυστυχώς οι παλαιοί τρόποι του τσαγιού  ξεχάστηκαν.
Το τσάι σε σκόνη έδωσε την θέση του στο «βύθισμα» των φύλλων και το ποτό έχασε την θρησκευτική του σημασία.
Η Ιαπωνία ωστόσο διατήρησε το τσάι σε σκόνη. Οι τελετές τσαγιού συνεχίστηκαν και εξελίσσονταν μέχρι τον 15ο αιώνα περίπου στην σημερινής τους μορφή. Κατάφερε να απεξαρτηθεί  από την ειδική του Βουδιστική μορφή διατηρώντας όμως τον χαρακτήρα και την Βουδιστική του αίσθηση. Στο βιβλίο ο συγγραφέας αναφέρει ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες της ιστορίας και της σημασίας των στοιχείων της τελετής του τσαγιού μαθαίνουμε τους ρόλους του δωματίου τσαγιού που θα πρέπει να έχουν έναν αέρα εκλεπτυσμένης φτώχιας, να έχει άψογη υγιεινή και καθαρότητα και ποτέ συμμετρία, να προσδίδει δυνατότητες εκτίμησης της τέχνης η οποία πρέπει να προσεγγιστεί ταπεινά και με ανοικτό μυαλό και των λουλουδιών, στων οποίων την τιμή οφείλουμε να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την ομορφιά  τους ώστε ο θάνατος τους να μην είναι μάταιος.
Μας διδάσκει πως κάθε λεπτομέρεια παίζει ρόλο στην τελετή και στην Ιαπωνική κουλτούρα.

Στο τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στους μεγάλους δασκάλους του τσαγιού αλλά και σε κάθε πτυχή του Ιαπωνικού πολιτισμού και της  ζωής, στην τέχνη και στην Αρχιτεκτονική, στους κήπους και στην κουζίνα, στα ήθη και στα είδη ένδυσης. Σ΄όλο το έργο αφηγείται μύθους και ιστορικά ανέκδοτα και κάποια παραλειπόμενα από Ευρωπαϊκή και ασιατική  κουλτούρα με ακριβές  ύφος και κατ΄ εξοχήν ευχάριστη ανάγνωση.