Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

διά μέσου της τέχνης και της γνώσης

…Αργότερα, θα προσπαθήσω να δείξω, πως η ικανότητα να χρησιμοποιεί κανείς το μαχαίρι δημιουργικά και αποτελεσματικά μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα να βρεθούν λύσεις στο διχασμό ανάμεσα στο κλασικό και το ρομαντικό μοντέλο….
                             Ρόμπερτ Πίρσιγκ : Το ζεν και η συντήρηση της μοτοσυκλέτας


   Την Κυριακή το απόγευμα συναντηθήκαμε για πέμπτη φορά στον κύκλο των Παράλληλων Συναντήσεων για την φετινή χρονιά. Φέτος κλείσαμε και πάλι (!) με βιβλίο του Μπόρις Βιάν. Διαβάσαμε το μυθιστόρημα Ο αφρός των ημερών (εκδόσεις Γράμματα, 1979). Πέρσι, ο Ψυχοβγάλτης μας έστειλε στις πλατείες, και πιθανόν η συνάντηση εκείνη να ανήκει στα μνημονικά διαμάντια που άφησε η περσινή λειτουργία των Π.Σ. Φέτος και πάλι, (!), η συνάντηση αυτή, στην μνημική της μορφή, πιθανόν να ευχαριστεί βαθιά.
     Και αυτό γιατί όπως φάνηκε, το βιβλίο αυτό άγγιξε μια χορδή, βαθιά σε όλους μας (και ίσως κάποιες στιγμές να ακούστηκαν συγχορδίες). Αυτός μάλλον είναι ένας λόγος που δεν του αφιερώσαμε όλο τον χρόνο της συνάντησής μας. Διαπιστώσαμε, με λίγα αποσπάσματα από το βιβλίο (με νεύματα συμφωνίας, χαμόγελα, επαυξήσεις των εξηγήσεων, …) ότι  η αναγνωστική εμπειρία  (συναισθήματα, σκέψεις,..) που προκάλεσε στον καθένα μας, όχι μόνο υπήρξε, λόγω του εξαιρετικού τρόπου γραφής, ευχάριστη (αν και αναφέρεται σε μια πικρή ιστορία), αλλά κυρίως υπήρξε ουσιαστική. Νομίζω, ότι ο καθένας από εμάς που συναντηθήκαμε χτες, θα συμφωνήσει ότι διαβάζοντας τον Αφρό των ημερών έγινε καλύτερος και σίγουρα το προτείνουμε σε όλους τους φίλους και τις φίλες μας.
    Ένας άλλος λόγος που η συνάντησή μας πήρε και μια άλλη μορφή είναι η αντανάκλαση των κοινωνικών δρώμενων στην προσωπική μας ζωή. Μια αντανάκλαση που έχει να κάνει με την τοποθέτηση του καθενός μας απέναντι σε θεμελιώδη ερωτήματα. Νομίζω ότι το βιβλίο (και η συνάντησή μας) κατέδειξε (με ισχυρό τρόπο) το ότι η στροφή προς μια περισσότερο αληθινή και ουσιαστική στάση ζωής (αλλά και ανάγνωσης), εκτός από επιθυμητή είναι και εφικτή.
Κάτσαμε λοιπόν άνετα στους καναπέδες, χαλαρώσαμε τα (ίσως) σφιχτά μας ρούχα, φάγαμε, ήπιαμε και είπαμε αρκετά, ώστε να αντιληφθούμε, έστω αμυδρά, την αλήθεια της ρήσης του Νίτσε : Ένας κηπάκος, σύκα, λίγο τυρί και τρεις-τέσσερις φίλοι – να ποια ήταν η τρυφή για τον Επίκουρο.
     Δεν ήταν όλα ευχάριστα. Μιλώντας για το βιβλίο, για μας, για την λέσχη, για την πολιτική, για τις ασθένειες, για τον σουρεαλισμό, για τα επόμενα βιβλία που μπορεί να διαβάσουμε, αναφέρθηκαν και πικρές ή θλιβερές αλήθειες. Αλλά έτσι είναι. Επειδή η ζωή περιέχει ένα μεγαλείο που δεν μπορείς να το βάλεις σε καλούπια, γιατί τότε δραπετεύει όπως το νερό όταν σφίγγεις την χούφτα σου για να το πιάσεις,  Ένα πράγμα πρέπει να έχει κανείς: Είτε μια εκ φύσεως ανάλαφρη αίσθηση είτε μια αίσθηση αλαφρωμένη διά μέσου της τέχνης και της γνώσης (Νίτσε).
   Ίσως τα παραπάνω φανούν κοινότυπα (σε κάποιους), ή μεγαλόστομα (σε άλλους), ή θυμίσουν τον παπά που βλογάει τα γένια του (σε κάποιους άλλους).
      Δεν με νοιάζει.
    Για τέτοια βιβλία και τέτοιες συναντήσεις αξίζει να είναι κανείς μέλος της λέσχης μας.
    Ευχαριστώ την Φωτεινή για την φιλοξενία αλλά και για τις συνθήκες που δημιούργησε ώστε το περιβάλλον να γίνει καταλυτικός παράγοντας για την παραγωγή τέτοιων καρπών.

Περικλής Δ. Παυλάκος  



Παράλληλες Β-5

Την Κυριακή 10/06/2012 κάναμε την πέμπτη συνάντησή μας. Μιλήσαμε για το βιβλίο του Μπόρις Βιάν, Ο αφρός των ημερών (εκδόσεις Γράμματα, 1979).